Vallende ster
“Tante, kunnen we vandaag wat afspreken?” Steeds vaker krijg ik een appje met een vergelijkbare tekst. Vakantiegangers, huizenzoekers of vrienden uit Nederland die in Piemonte zijn. Spontane acties waarvoor ik met een glimlach mijn bezigheden opzijschuif. In korte tijd hebben we zo heel wat leuke en interessante mensen ontmoet. Mensen die je normaal gesproken niet zou tegenkomen. Om na je vijftigste een nieuwe sociale kring op te bouwen kan een uitdaging zijn. Blijkbaar niet als je een Italiaanse tante bent in Italië.
Spontaan bezoek
De afgelopen weken hebben we dan ook meer bezoek gehad dan ooit. Gezellig, waardevol maar ook intensief. Gisteren zaten we met een espresso en een grappa (ik) aan de buitentafel bij te komen van de afgelopen weken. De sterren fonkelden aan de hemel. Onze ogen werden naar de hemel getrokken. Aan de randen van dit intrigerende hemelgewelf scheerden lichtflitsen, ergens ver weg in de bergen onweerde het dus. “Vannacht kun je perseïden zien”, zei Rolf.
Vallende ster
Ik begin direct een verhaal over mijn eerste vallende ster die ik ooit gezien had. Het was tijdens een vakantie met vrienden op Îl de Ré, een eiland behorend bij Frankrijk. Of hij wilde weten wat ik gewenst had? “Nee, joh, dat mag je niet vertellen.” Al mijmerend kijk ik voor me uit. “Waaaaaauuuuuuw, gaaf, een vallende ster. Wooooow zo snel!!!!” Hmm. Deze pracht had ik dus gemist. We klappen de tuinstoelen achterover om geen moment meer te missen van de meteorenregen. Ondertussen nip ik aan mijn grappaglas. “Woooooooooow, gaaaaaaaaaf.” Ach nee, opnieuw dit fascinerende fenomeen gemist.
Meditatief
Vervolgens blijf ik geconcentreerd naar de sterrenhemel kijken. Het lijkt wel meditatie. Gedachten beginnen onbedoeld te dwalen. Deze blogtekst ontaardt vervolgens langzaam in mijn hoofd. Ik zie satellieten als een speer hun weg door de Melkweg afleggen. Vliegtuigen verraden zich door de knipperende lampjes en de ronkende motors. Uiteindelijk weet ik mijn aandacht vast te houden. Plooooooooof. In sneltreinvaart zie ik een lichtbundel vallen net achter de schuur. Fantastisch! Gelukt, als was het de staart van afdaling. Romantisch blijven we het nachtblauw in turen met tjirpende krekels als achtergrondmuziek. We beseffen ons hoe bijzonder dit tafereel is. Hoe vaak breng je op deze manier een deel van de avond door? Dat is toch pure magie? Ons geduld wordt opnieuw beloond: wederom zien we een meteoor die verbrandt in de dampkring. Al klinkt vallende ster mij beter in de oren.
Mijn eerste wens zo’n 12 jaar geleden op het Franse strand is uiteindelijk uitgekomen. Zouden mijn nieuwe twee wensen ook vervuld worden?
