Tante

Was getekend. Tante.

Vraag aan een Italiaan waar je goed kunt eten en je komt bij de vriend van de buurman, de tante van een oude klasgenoot of een achterneef terecht. Overal lijken familie, vrienden of bekenden te zijn. Dat heeft waarschijnlijk te maken met hun gastvrije instelling. Iedereen is welkom en mag mee eten. Gewoon spontaan, zonder weken van tevoren een afspraak te maken. Voor ons wel eens wonderlijk. Wij zijn van nature toch wat meer op onszelf. Contacten vervagen daardoor eerder. Hoeveel vrienden zie jij nog van vroeger?

Doordacht idee

Bij de realisatie van Mijn Italiaanse tante komt nogal wat kijken. Een platform over de Piëmonte creëren lijkt ogenschijnlijk een simpel idee. Maar om een concept dicht te timmeren, kost denkwerk. Tegelijkertijd sparren met anderen om je ideeën te verifiëren. Klopt het? Spreekt het aan? Vervolgens ga je fine tunen. Bij Mijn Italiaanse tante heb ik een beeld. Uiteindelijk ben ik het tenslotte zelf. Maar hoe ga je dat op een beetje ludieke manier vormgeven?

Eeuwige band

Daarmee stap ik terug in de tijd. Mijn pubertijd. Het waren de jaren ’80. Oversized kleding, getoupeerde haren gestyled met zeep en armen vol parelkettingen. Onze taal was gelardeerd met stopwoorden. Je voornaam werd afgekort, je had een bijnaam of werd met je achternaam aangesproken. Zo noemde ik mijn vriendin Esther steevast ‘vriend’ en antwoorde zij met ‘jij’. We hebben heel wat avonturen beleefd. De band die daardoor is ontstaan is voor eeuwig. Social media geeft een kijkje in onze wederzijdse leven, dus je weet wat de ander bezig houdt. Ook al zien of spreken we elkaar sporadisch, als er wat is dan kunnen we bellen.

Tante

Zo wist ik dat Esther zich bezig houdt met het tekenen van doodles. Dat zijn tekeningetjes die je haast gedachteloos maakt om je aandacht af te leiden. Kijk maar eens op Beautifulgreymouse of op haar Insta @Beautyfulgreymouse. Geweldig! Zou zij een soort Sophia Loren, Italiaanse tante, mix van mij kunnen tekenen? Ik had ze alweer een hele tijd niet gesproken. Laat staan dat we spontaan bij elkaar aan de tafel zijn geschoven. ‘Ik ben geen illustrator hoor’, riep ze vervolgens. Stuur me wat denkrichtingen en een foto van jezelf met zonnebril. Voilà, dezelfde avond is de avatar van Mijn Italiaanse tante geboren. Ik herken mezelf direct. Grappig genoeg, ook de mensen om me heen. Ik heb alleen nog wel een schone taak te volbrengen. Het rood-witte tasje is niet de vlag van zweden maar de bandiera della regione italiana Piemonte. Dat weet dus bijna niemand. Er ligt voor mij dus nog een schone taak……