Carnaval met een traan
Sommige dingen zijn niet te begrijpen. En dat hoeft ook niet. Het enige dat je kunt doen, is accepteren en iemand in zijn waarde laten. De afgelopen week was ik ondergedompeld in het Brabantse feestgedruis. Het werd een carnaval met een traan.
Voor de Drent op het andere hoofdkussen is het een ver-van-zijn-bed-show. Hij aanschouwt de voorpret met wonderlijke blikken, stopt zijn vingers in zijn oor als ik een gevat carnavalslied laat horen, maar geeft me desondanks complimenten om mijn carnavalsoutfit. Bovenal rijdt hij speciaal voor mij naar Nederland, vertoeft bij zijn ouders in het noorden en haalt me daarna op bij de ‘residentie’ om samen terug te gaan naar ons geliefde Italië.
Carnaval met een traan
Carnaval is voor mij het feest om op te laden en alles van het afgelopen jaar van je schouders te laten glijden. Samen opdoffen en transformeren naar een nieuw alter-ego, onderdompelen in zotheid en de mooiste ontmoetingen hebben. Het is bovendien een feest vol prachtige rituelen. Ik heb carnavalsvrienden die ik maar één keer per jaar zie. Dat is altijd een vrolijk en gelukkig weerzien. Ze zitten in mijn hart.
Nu had ik bij één van mijn carnavalsvrienden het vermoeden dat er wat speelde. Soms heb je dat gevoel. Bij aankomst in Brabant, bleek dat zijn vrouw dezelfde week is weggevallen. Onverwacht snel. Ondanks het grote verdriet, zou zij niet anders gewild hebben dat carnaval gevierd werd. Zoals altijd. Met een biertje voor de deur tijdens de optocht.
Stille getuige
Met gemengde gevoelens togen we naar onze vaste stopplek op de route. Na een stevige knuffel, een bemoedigend woord, plopte als vanouds de kroonkurk van het biertje. Proost. Op haar. Uitbundige groepen en de creatiefste carnavalswagens passeerden ondertussen. De laatste wagen van de optocht is traditioneel de prinsenkar met de hofkapel. De prins en zijn Raad van 11 zwaaien het publiek toe en gooien massa’s confetti. Plots stokt de optocht. Het werd stil. Doodstil. De prins stapte van de wagen, de hofkapel kwam om de familie staan en zette een nummer in….een ode. Een ode aan dit mooie mens. Een traan biggelde over mijn wangen…….Haar carnavalsjas hing als stille getuige aan de kapstok.
Voor wie Carnaval niet begrijpt, het is niet uit te leggen. Alleen een zuipfeest? Nee. Het gaat om vriendschap, verbroedering en samenzijn. Ook als het leven er even niet kleurrijk uitziet.
