Kleine Italiaan
“Gefeliciteerd kleine Italiaan. Officieel geen inwoner meer hier in Nederland. Nu wordt het dan toch wel echt.” Aldus, het appje van mijn vriendin Leonie. Sinds 23 januari ben ik officieel resident van Italië in Costigliole d’Asti. We zijn één Europa, maar de systemen zijn niet op elkaar aangesloten. Daarom naar Nederland gevlogen om me per 31 maart uit te schrijven. Voor het invullen van een ouderwets formulier moest ik me melden bij de gemeente. Ik weet niet hoeveel formulieren ik de afgelopen periode heb ingevuld en handtekeningen heb gezet, veel in ieder geval. Alles om een kleine Italiaan te worden. 😉
Dromen waarmaken
“Wat geweldig dat jullie je droom waarmaken. Ik zou dat ook wel willen, maar……..”. Als ik vertel over ijn nieuwe leven in Italië, dan krijg ik dit vaak te horen. Vervolgens bestaat die maar uit kinderen, familie, pensioensopbouw of een andere reden. Wij hebben geen kinderen, dat maakt de stap misschien iets makkelijker. Daarentegen hebben wij ook te maken met familie, pensioen, werk en alle andere beren. Hoe je het ook wendt of keert, je stapt een avontuur in vol onzekerheden. Eén ding is zeker, je neemt altijd jezelf mee. Dat geeft mij genoeg vertrouwen. Bovendien kun je elke dag een andere keuze maken. Dus lukt iets niet rechtsom, dan kun je linksom nemen. Of een totaal andere afslag. Tuurlijk, soms is het tobben en afzien en gelukkig heb ik hulp van alle kanten, maar tot nu is de stap me alles waard geweest.
Geen gejaagd leven
Waarom wij naar Italië willen, is voor velen hier wel duidelijk. Geen gestress meer of de druk dat alles gisteren af moet. Rust en ruimte. We wonen in UNESCO-gebied, waar dus niets bijgebouwd mag worden. We behouden dus onze mooie uitzicht op de wijnheuvels en besneeuwde bergtoppen van de Alpen. Waar vogels je ’s morgens wekken, bijen in de tuin zoemen, vlinders fladderen en een hazen rondhupsen door het gras. ’s Avonds is het aardedonker met een hemel vol fonkelende sterren. Kortom, paradijs.
Werk is je zijn
Verder hoef ik mijn bestaansrecht niet meer uit het werk te ontlenen. Ik zag een bericht over ‘parttime prinsjes’ in de krant. Alsof een fulltime baan de heilige graal in het leven is. Het zegt iets over de Nederlandse mentaliteit. Functionaliteit voert hier de boventoon. Uiteraard ben ik aan de slag, maar wel in een ander tempo. Bij mijn Italiaanse vrienden domineert werk de gesprekken niet. Het gaat over het leven en de geneugtes of misères daarvan. Tijd speelt geen rol. Goede gesprekken en genieten van alles dat ter tafel komt wel.
Gulden
Er zijn ook Italianen die zich afvragen, waarom wij naar Italië verhuisd zijn. Voor een aantal is het Noorden, waaronder Nederland het Utopia. In hun ogen zijn wij rijk en kun je veel geld verdienen. Totdat ik ze wakker schud en vertel over de woningnood en -prijzen, de hoge energietarieven, de stikstofcrisis en de kosten voor boodschappen bijvoorbeeld. Of over de prijs van een glas wijn of een espresso in een horecagelegenheid. Afgelopen weekend was ik uiteten met vrienden. Vier espresso voor € 14,00. Omrekenen naar guldens heb ik maar even niet gedaan (dat doe ik als ik schrik van een bedrag), laat staan naar lires. Maar serieus…daarvoor koop ik een fles witte wijn in Piemonte.
Italiaan
Ik snap dat niet iedereen de keuze wil of kan maken om zijn of haar geluk te zoeken in een ander land. Maar een beetje meer een Italiaan in jezelf vinden, gun ik iedereen. Ciao!
