Amsterdam

Amsterdam. Woningnood. Zo’n dikke vijfentwintig jaar geleden was het niet anders. Mijn droom was een carrière in de reclamewereld in Amsterdam. Weg uit het suffige Rijen. In Amsterdam gebeurde het namelijk. Ik ging aan de slag bij de DMshop in Amsterdam. Een adviestak op het gebied van Direct Marketing van het toenmalige PTT Post. Ik zag het als een opstap. Woonruimte in Amsterdam? Niet te krijgen.

Reismoe

Daarom toog ik elke dag vanuit Brabant naar de hoofdstad met het openbaar vervoer. Zo’n 2,5 uur heen en 2,5 uur terug. Tenminste, zonder vertraging. Wat een ambitie! Ondertussen verslond ik de Via Via, het gele advertentiekrantje met onder meer huizenaanbod. Na een jaar was ik het reizen beu, ook als sliep ik inmiddels op de woensdagen op de bank bij een vriendin in haar poppenhuis bovenwoning in De Pijp. Contractueel gezien had ik verhuisplicht. Na stevig onderhandelen met PTT hadden we een deal: ik mocht een jaar lang een kamer huren op hun kosten. Bovenal kreeg ik een jaar extra om een fatsoenlijk permanent verblijf te zoeken

Kamer in Amsterdam

Een kamer was even goed een zoektocht, maar ik had een ‘hok’ gevonden. Meer was het niet. Bij hospita Beppie. 425 gulden per maand. Een handgeschreven briefje als betalingsbewijs om te declareren. De kamerhuur was hoger dan de huur van haar hele bovenwoning. Zo had Beppie een leuke bijverdienste. Wat kreeg ik daarvoor? Een pijpenlaadje van zo’n 1,80 meter breed. Er paste precies een éénpersoonsbed in, een nachtkastje met tv-tje en in de aanpalende, voormalige douchecel kon ik wat kleding ophangen. De badkamer en keuken deelden we. Puberzoon Jan zorgde voor de nodige reuring, vooral als hij ’s nachts weer eens op avontuur was geweest.

Kwaliteitstijd

Ik was de koning te rijk met deze dependance. De locatie maakte veel goed. Ik zat aan de rand van de Rosse buurt, hoek Kloveniersburgwal en Oude Hoogstraat. Er gebeurde altijd wel iets. Bovendien was ik vaak de hort op met vrienden. Reistijd werd zo omgezet in kwaliteitstijd. Doordeweeks verbleef ik in Amsterdam, in het weekend ging ik naar mijn eengezinswoning in Rijen. Echter vermoedde ik dat schoffie Jan in het weekend op mijn kamer zat. Ik bedacht de Bounty-test. In een schaaltje legde ik een groot aantal Bounties. Na het weekend was er ééntje verdwenen. De boef was gesnapt, al hield ik wijselijk mijn mond.

Amsterdam

Gisteren was ik in Amsterdam. Natuurlijk ben ik even naar mijn oude woonplek gelopen. Vanaf de straat kon ik zien dat mijn oude kamertje omgetoverd is tot een hippe keuken. De draperieën vitrage waren verdwenen. Waarschijnlijk gelijktijdig met Beppie. Het herinnert me aan een mooie tijd. Waarbij ik toen blijkbaar ook al besefte: luxe is niet belangrijk, maar tijd heeft waarde.

Abbraccio, tante Xan