Ik vertrek
‘Ik vertrek’. Wie kent het populaire tv-programma niet? Hilarische drama-tv waarbij leedvermaak de hoofdrol speelt. Een stel of gezin dat naar een buitenland vertrekt, daar een bouwval heeft gekocht en vervolgens dat met een karig budget op gaat knappen. Uiteraard spreken de ietwat naïevelingen de taal niet. Op goed geluk! Al was dat een ander tv-programma. 😉. Afijn, ook wij hebben emigratieplannen. Naar Piemonte, waar anders. De standaardopmerking is inmiddels: “Ik zie een Ik vertrek – verhaal aankomen”. Geen zorgen, de ingrediënten die daarvoor nodig zijn ontbreken.
Verliefd op Piemonte
De eerste keer dat wij in Piemonte waren, waren we op slag verliefd. Wat een mooi gebied. Dat eten! De wijnen! Maar ook de lieve mensen die nog tijd voor elkaar hebben. Kortom, een paradijs op aarde. Zeker in vergelijking met de gehaaste levensstijl in Nederland. Alles moet morgen af. Of eigenlijk gisteren. Een tomaat? Die smaakt geheel anders in Italië. Toen ik mijn partner, nu dik tien jaar geleden leerde kennen, sprak hij tijdens de eerste kennismaking al over ‘Een berg in Italië waar hij over het landschap kon turen’. Het eerste zaadje is daarmee gepland voor ons buitenlandavontuur.
Il dolce far niente
Het leven kabbelt vervolgens voort, maar wel in sneltreinvaart. Ik was altijd een wervelstorm. Druk met mijn bedrijven, netwerken, socializen en al dat meer. Ik riep altijd: “Ik doe niet aan stress”, maar ondertussen werd ik meegezogen in de waan van de dag. Vakanties gingen steeds vaker naar Italië waarbij we steevast ook Piemonte aandeden. Aldaar dromend over een leven tussen de wijnranken. Over 10 jaar gaan we. Zo tegen het eind van onze carrières. Totdat…pats boem. Daar was corona. Van een wervelwind werd ik een zomerbries. Verplicht kwam Il dolce far niente in mijn leven. Mijn goedlopende vergaderlocatie kwam abrupt tot stilstand. En ook in de communicatiewereld werd het rustig. Ik kon genieten van nietsdoen.
Ik vertrek
De shock die corona teweegbracht, heeft twee weken geduurd. Daarna ging de knop om. Wat kan ik doen? Want eerlijk gezegd, nietsdoen past me niet. Al is mijn tempo hierdoor wel vertraagd. Met onze goede wijnvriend Enrico hadden we eens gesproken over de onbekendheid van Piemonte. De Piemontese zijn minder goed in zichzelf te promoten. Of ik kon helpen? Zo is Mijn Italiaanse tante ontstaan. Maar daar bleef het niet bij. Waarom gaan wij nog 10 jaar wachten om naar Piemonte te emigreren? Ik vertrek. Het liefst nu! Het kostte even wat overredingskracht om ook mijn partner te overtuigen. Tenslotte kreeg hij het almaar drukker, is dit wel het juiste moment? Lang heeft hij trouwens niet nagedacht. Hij was snel om. Gelukkig heeft het een jaar geduurd voordat ons monumentale herenhuis was verkocht. Genoeg tijd om te wennen aan het idee. Maar we zijn er klaar voor. Ik vertrek en hij gaat mee. We verhuizen naar Italië!
