Ristorante Collavini
Pranzo di nonni.
Toevalstreffer Ristorante Collavini. Even lunchen op maandag tussen twee huizenbezichtigingen door. We staan voor een gesloten deur bij Caffè Roma. Balen. Wat nu? Snel online zoeken. De dichtstbijzijnde trattoria oogt niet aantrekkelijk. Nu weten we inmiddels dat je je daardoor niet moet laten ontmoedigen, maar we zoeken toch maar even verder. Ik stuit in de zoekresultaten op Ristorante Collavini. Reserveren verplicht: mogen we over 5 minuten komen lunchen? We zijn van harte welkom.
Ristorante Collavini
Na een paar minuten rijden over slingerweggetjes, komen we aan bij een groene oase. Een knalgeel huis met een aanlokkelijke serre omringd door bloemen en planten. We lopen de serre in naar het restaurant….niemand te zien….. Zouden wij de enigen zijn? Een vriendelijke dame, Christina, begroet ons: “Fijn dat jullie er zijn”. We raken in gesprek met Christina. De familie Collavini runt Ristorante Collavini. De kranige oudjes Carmen en Bruno staan in de keuken, zijzelf (dochter) en Flavio ontvangen de gasten. Haar kinderen zijn uit huis. Eén werkt zelfs in Den Haag. De verdiensten zijn in Nederland namelijk een stuk hoger dan in Italië.
Eten, drinken en slapen
Naast verrukkelijk eten (daarover zo meer) kun je er ook blijven logeren in één van de vijf kamers. Het is hard werken. De kinderen ambiëren daarom een andere toekomst. Omdat alles vers wordt gemaakt, is het bewerkelijk. Van het zelfgebakken brood, taart tot de sauzen en pasta’s. De menukaart toont voornamelijk gerechten uit Monferrato. We zijn geen grote eters, dus we houden het bij een Tajarin al ragù. We voelen ons haast bezwaard, maar voor lang tafelen hebben we geen tijd. Christina vindt het allemaal prima. Ze zijn er toch, dus ook alleen voor ons wordt gekookt. We kiezen een mooie witte Roero Arneis uit. Misschien overbodig, voor de vriendelijke tarieven hoef je het allemaal niet te laten.
Naar website
